Vorige week bezocht ik het concert van Chris Brown in de Johan Cruijff Arena. Een avond vol te gekke visuals, strakke choreografie en hits die al jaren in mijn playlist staan.
Na afloop plaatste ik een TikTok van mijn ervaring. De video kreeg veel aandacht en veel reacties. Sommigen waren enthousiast, anderen echter behoorlijk kritisch. Vooral over het feit dat ik er überhaupt bij was.
Die kritische geluiden snap ik wel. Chris Brown is niet alleen een fenomenale artiest, maar ook iemand met een verleden dat je niet zomaar wegwuift.
De mishandeling van Rihanna in 2009 is ernstig en blijft een litteken in zijn publieke imago. Het is daarom begrijpelijk dat mensen daar niet zomaar overheen stappen.
“Dik betalen om naar een crimineel te kijken”, was een reactie. “Lekker vrouwen in elkaar beuken“, stelde weer iemand anders.
Aan de andere kant waren er genoeg TikTokkers die het in de reacties opnamen van Chris Brown. En het feit dat de Arena flink gevuld was, geeft ook aan dat niet iedereen er hetzelfde over denkt.
De spanning tussen bewondering en verantwoordelijkheid
Uiteindelijk besloot ik dus te gaan. Omdat ik deels ben opgegroeid met zijn muziek en volledige albums grijs heb gedraaid. Daarbij kijk ik als professional in de muziekindustrie ook naar performance, artistieke ontwikkeling en impact. En omdat ik geloof dat mensen complex zijn, net als de relatie tussen kunst en kunstenaar.
Dat betekent niet dat kritiek geen plek verdient. Integendeel. Ik vind het waardevol dat mensen hun grenzen durven uit te spreken. Dat hoort bij een volwassen cultuur waarin we verantwoordelijkheid nemen, ook voor wie we wel of niet steunen.
Tegelijkertijd geloof ik dat je een concertbezoek niet per definitie ziet als goedkeuring van iemands verleden. Soms is het precies andersom: een bewuste confrontatie met de vraag hoe je hiermee omgaat.
Wat als jouw keuzes onder een vergrootglas liggen?
Als je als artiest of professional actief bent in deze muziekwereld, krijg je vroeg of laat met dit spanningsveld te maken. Welke keuzes maak je? Hoe ga je om met publieke opinie? Hoe communiceer je daar transparant over zonder jezelf te verantwoorden voor elke stap?
Voor mij was deze avond meer dan een concert. Het was een moment om stil te staan bij die vragen. Niet om ze definitief te beantwoorden, maar om ze niet uit de weg te gaan. Ik ben gegaan… volledig bewust van de perceptie rondom Chris Brown. En ik respecteer het volledig als iemand anders dat niet zou doen.
Heb jij als artiest of maker weleens zo’n dilemma ervaren? Ik hoor graag je verhaal in de comments hieronder of via de mail.